królowa śniegu
GABRIEL KACZMAREK
KRÓLOWA ŚNIEGU
Pomysł i reżyseria: Anna Niedźwiedź
Królowa Śniegu. Dla europejskich odbiorców – historia klasyczna. Doskonały przykład literackiej ilustracji odwiecznego konfliktu dobra ze złem. Opowieść interesująca, bo wyjątkowo plastyczna i przejmująco opowiedziana. Przynależność do kanonu literatury dziecięcej, często powodowała strywializowane jej treści. Co jednak jeśli potraktować ją jako uniwersalną opowieść o wartościach ważnych zarówno dla najmłodszych i najstarszych widzów ?
Poznańscy twórcy postanowili to zrobić. W ujęciu reżyser spektaklu Królowa Śniegu, Anny Niedźwiedź i kompozytora muzyki Gabriela Kaczmarka, opowieść o wiecznym zimnie zyskuje nowe, baletowo-akrobatyczno-operowe, życie. To zgoła inna narracja. Podatna na (re)interpretację, pojemna, ponadczasowa. Z werwą i siłą, bo opowiedziana artystycznym ruchem i wyrazistą muzyką.
Twórcy nie boją się zabawy groteską i żonglerki kulturowymi toposami. Powołują do życia nowe postaci, nadają komicznego sznytu znanym już bohaterom. Odważnie decydują się na przeniesienie narracyjnych akcentów, ale jednocześnie precyzyjnie aplikują punkty kulminacyjne i klasyczne katharsis. Dzięki takim zabiegom do głosu dochodzą pomijane w codziennych interpretacjach wątki narracyjne. Następuje sprawna renowacja andersenowskiej prozy.
Gerda przestaje być infantylną figurą, a jej motywacje zyskują na głębi i uniwersalności. Doświadczony widz z pewnością dopatrzy się w niej cech dziewiętnastowiecznego flanera, który niestrudzenie wędruje po magicznym świecie, podczas, gdy cel owej podróży staje się drugorzędny. Inne oblicze zyska także Królowa Śniegu. Twórcy spektaklu dalecy są bowiem od aksjologicznej przemocy i chętnie otwierają postaci na osobowościowe metamorfozy. Oczy widzów skierowane zostaną także na pierwotną więź człowieka z naturą, która z pobocznego, niemalże niewyczuwalnego wątku w pisanej Królowej Śniegu, staje się jedną z najważniejszych zasad kompozycyjnych spektaklu.
Widzowie widowiska Królowa Śniegu, mogą się zatem spodziewać wielopoziomowej narracji, w której każdy odbiorca, niezależnie od wieku, znajdzie interpretacyjną satysfakcję. Stanie się tak również ze względu na wizualną część spektaklu, której rozmach wzmocni epicki charakter opowieści, dostarczając publiczności wielu estetycznych wrażeń.